Zie je mij?

Veel mensen zeggen als je een intelligent kind hebt: die komt er wel! Daar hoef je je niet druk over te maken! Het tegendeel bleek, juist over dit kind kwamen zorgen! Het ging helemaal niet goed! Een vrolijke slimme kleuter. Die vroeg kon lezen, veel vragen stelde, alles snel kon, en bijzondere verbindingen kon leggen op hele jonge leeftijd, veranderde in een boos en verdrietig kind. Binnen de lijntjes kleuren? Dat doe ik alleen thuis hoor, iedereen krast in mijn klas. In groep 2 een stukje lezen voor de juf? Ben je gek, dat kan niemand in mijn klas, dat hoort niet! Dit kind paste zich eindeloos aan, aan haar omgeving totdat ze niet meer kon. Letterlijk! Steeds vaker gebeurde het dat ze met moeite naar school ging, veel gemopper, geschreeuw en huilbuien want: school was saai! Huh? Was dit dat leergierige meisje met bijzondere ideeën? Op school ging het masker op, altijd een glimlach, een harde werker want ja, ze wilde het wel goed doen en de juf moest tevreden zijn over haar werk. Thuis barstte elke middag de bom! Boos, geïrriteerd, gefrustreerd en veel behoefte aan knuffels en aandacht. Spelen? Dat deed ze, in deze periode, liefst alleen. Als je jezelf de hele dag aanpast aan je omgeving ben je na een schooldag op. De energie is er gewoon niet meer om nog leuk met iemand te spelen. Na verloop van tijd draaiden de rollen van school en thuis om. Op school deed ze wat er van haar verwacht werd, maar thuis ging ze leren. Dat klonk dan als: Wil je alsjeblieft een moeilijk sommenblad printen? Wil je een moeilijk spel met me doen? Kunnen we nog een keer naar de bibliotheek? En als er iemand kwam die goed kon uitleggen over breuken, dan luisterde dit kind met gespitste oren en open mond. Na dit gesprek kon ze de eerste breuken makkelijk oplossen. Elke morgen werd de drempel groter om naar school te gaan. Huilend werd ze in de steeg door haar moeder op de fiets gezet, met 100 goedbedoelde adviezen in haar hoofd geprent. En huilend liep de moeder weer naar binnen. Tot het moment dat het kind gewoon rechtsomkeert maakte en weigerde nog naar school te gaan. Ik leer daar niks! Ik doe alles wat ik vorig jaar al kon, ik word daar gek! Ik heb toch recht om ook af en toe iets nieuws te leren? Uitgepraat was de moeder, weg 100 goedbedoelde adviezen en met een huilend hart dacht ze terug aan die goedbedoelde woorden: Die komt er wel! Niet dus! Na onderzoek, veel hulp, begeleiding en meedenken vanuit school gaat dit kind nu bijna altijd fluitend naar school! De vakanties kunnen haar niet snel genoeg gaan. Ik wil weer naar school! Lekker aan het werk! Nu zeggen we: Zij? Zij komt er wel!